Πρόκειται για έναν ψυχολογικό όρο που αναφέρεται στην αμετάκλητη αλήθεια πως η κάθε ύπαρξη, και ο κάθε άνθρωπος έρχεται κάποτε αντιμέτωπος με την μοναξιά της ύπαρξής του. Αυτό το γεγονός, επειδή αποτελεί μία τρομακτική κατάσταση ίσως εφάμιλλη με τον τρόμο του θανάτου, συχνά προτιμούμε να μην το εξετάζουμε ή να το κουκουλώνουμε μέσω της ανάπτυξης σχέσεων – ασπίδων με τους άλλους γύρω μας. Πολύ συχνά δηλαδή οι σχέσεις με τους άλλους λειτουργούν ως προστασία απέναντι ακριβώς σε αυτή τη συνειδητοποίηση.
Αυτό οδηγεί εν τέλει, στην συντήρηση της ανώριμης προσωπικότητας που δεν συνδέεται με τους άλλους λόγω πραγματικής φιλίας, έρωτα και ενδιαφέροντος, αλλά με απόκρυφη επιθυμία την αποφυγή της μοναξιάς.
Για να βιώσει κανείς το πλήρες δυναμικό της ζωής του ωστόσο, είναι αναπόφευκτο να έρθει αντιμέτωπος με αυτή την υπαρξιακή απομόνωση που συνοδεύει μία ανεπτυγμένη συνείδηση.
Είναι αλήθεια ότι ποτέ κανείς δεν μπορεί να έχει ακριβώς τα ίδια βιώματα και το ίδιο γενετικό συνδυασμό γονιδίων με εμάς. Ο καθένας μας ζει σ’ εναν παντελώς μοναδικό κόσμο, άσχετα αν έχουμε αναπτύξει κώδικες επικοινωνίας.
Η ζωή μας βιώνεται πάντα μέσα από το πρίσμα μίας και μοναδικής συνείδησης, της δικής μας.
Το αναπόφευκτο της υπαρξιακής απομόνωσης μοιάζει με το αναπόφευκτο του θανάτου και θα έλεγε κανείς ότι ο μεγαλύτερος φόβος προκύπτει πρώτα από το γεγονός ότι η ζωή σταματάει, αλλά αμέσως μετά ότι θα είμαστε παντελώς μόνοι μας σε αυτή την εμπειρία.
Αντιμετωπίζοντας κατάματα το αμετάκλητο αυτής της αλήθειας μπορεί να γίνει αιτία για απαλλαγή πολλών άλλων δευτερεύοντων φόβων που μας ταλαιπωρούν στην καθημερινότητα, όπως η διαρκής ενασχόληση με τη γνώμη των άλλων.
Αλλά κυρίως ερχόμαστε πιο κοντά στην αυτοανακάλυψη και απαλλαγμένοι από διάφορες άλλες φοβίες, είμαστε σε θέση να ζήσουμε μια ώριμη ζωή, πιο ανεξάρτητοι και ελεύθεροι.
Αλίμονο Θεέ μου. Είμαι τόσο δυνατός και τόσο μόνος.