Το τόξο του Ήλιου κώπασε
Σκοτάδια στην ψυχή μου
Το δρόμο τώρα πώς θα βρω
Για την επιστροφή μου
Κλείνω τα μάτια τ’ άχρηστα
Γλυκά αποκοιμιέμαι
Στις χώρες του ονείρου μου
Ζω, περιπλανιέμαι
Όταν ξυπνάω ορκίζομαι
Σκληρά να πολεμήσω
Τ’ όνειρο που είχε ο Θεός
Ξανά να τ’ αναστήσω
Τελειώνει ο Αιώνας μας
Εμάς λέω, των Ανθρώπων
Κλήρος βαρύς μας έπεσε
Κόκκινο, ατελείωτων κόπων
Τον εαυτό μου έψαξα
Και τι άλλο δεν βρήκα
Την ανθρωπιά μου κρυμμένη
Μέσα στην άγρια πανίδα
Αυτό το απλό γύρευα
Κι όμως το αγνοούσα
Θεοί, διάβολοι, δαίμονες
Πάντα με ξεγελούσαν
Ο Άνθρωπος τι είναι τελικά;
Και τί τον ξεχωρίζει;
Αυτό ήταν το ταξίδι του
Κι η Ιστορία ζαλίζει
Τον Άνθρωπο είπαν για να βρεις
Πρέπει να βρεις το Σύμπαν
Και στα σοκάκια της ψυχής
Περιπλανήσου, είπαν
