Στη σύγχρονη ζωή καλούνται οι άνθρωποι να αναλαμβάνουν όλο και περισσότερους ρόλους με εκθετική αύξηση των ευθυνών και του άγχους. Αρχικά σαν μαθητές, ύστερα σαν σπουδαστές, σαν εργαζόμενοι και πάει λέγοντας. Αυτοί οι ρόλοι, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα είναι τόσο περίπλοκοι και δύσκολοι, έτσι που συχνά χάνεται το νόημα τους και καταλήγουν σε μαρτύριο.
Γι’ αυτό, συχνά, όποτε ξεκλέβει ο σύγχρονος άνθρωπος λίγο χρόνο για ενδοσκόπηση, έρχεται αντιμέτωπος με την έλλειψη νοήματος. Αυτό οδηγεί πολλούς ανθρώπους να αποφεύγουν να εξετάσουν αυτό το θέμα, καθώς ανοίγει μπροστά τους μία άβυσσος.
Η σύγχρονη μέθοδος εξερεύνησης των υπαρξιακών ανησυχιών είναι η ψυχοθεραπεία. Κατά πόσο όμως δεν νιώθει κανείς ότι ΚΑΙ αυτή η μέθοδος είναι μέρος του ευρύτερου αδιεξόδου του; Τι γίνεται αν κάποιος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά; Δεν είναι δυνατόν φυσικά να θεωρήσουμε ότι η ενδοσκόπηση και η αυτογνωσία αφορούν μόνο εκείνους που έχουν πόρους για να διαθέσουν στην ψυχοθεραπεία. Εξάλλου, οι θεραπευόμενοι πολύ συχνά αναφέρονται μέσα στην ψυχοθεραπεία για αισθήματα μοναξιάς που δεν μπορούν να αναπληρωθούν με μία σχέση γιατρού-ασθενή.
Και σε μία εποχή που όλοι λένε “δεν υπάρχουν πραγματικοί φίλοι” ή όντως έχουν προδοθεί από σχέσεις στις οποίες είχαν πιστέψει, μοιάζει αφελές να ψάξει κανείς το νόημα στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ύστερα υπάρχει η οδός της “θετικής ενέργειας”, με ότι αυτό συνεπάγεται, που μοιάζει στα μάτια μου σαν ένα ναρκωτικό που σε αποκόβει από την πραγματικότητα και σε θέλει μέσα σε μία φούσκα χαράς και ευεξίας η οποία όμως είναι πολύ εύθραυστη, και το χειρότερο ψεύτικη.
Πολλά είναι τα μονοπάτια και πολλές οι παγίδες. Ωστόσο, εκείνο που σπανίζει και δεν το συναντάς εύκολα, είναι έναν άνθρωπο που δεν εξαπατάται και τολμάει να δει καθαρά την σύγχρονη πραγματικότητα. Έναν άνθρωπο που δεν το έριξε στη θρησκεία, που δεν είναι εξαρτημένος, που δεν είναι καταναλωτικό θύμα και που, εν ολίγοις, δεν κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Η ελευθερία του μυαλού είναι το άγιο δισκοπότηρο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος άθλος από αυτόν. Δεν υπάρχει πιο ευγενής σκοπός από αυτόν.
Είμαστε όμως, ανυποψίαστοι. Το μυαλό μας κάνει μέρα νύχτα τις ίδιες διαδρομές, που δημιουργούν τα ίδια προβλήματα και ζούμε τη μέρα της μαρμότας με κάτι αναλαμπές από εποχιακά πυροτεχνήματα.
Νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι γιατί “έτσι φαίνεται”, εφόσον πάμε όπου θέλουμε, κάνουμε ότι θέλουμε, αγοράζουμε ότι θέλουμε. Αυτή είναι η φάκα της εποχής μας. Αυτό όμως λέγεται ασυδοσία. Και λίγο λίγο μας εξαθλιώνει.
Η ελευθερία δεν αφορά χωροχρονικές συντεταγμένες, παρά είναι μία Ιδέα. Και σαν Ιδέα μπορεί να βρίσκεται παντού, κάθε στιγμή, είτε είμαστε στη φυλακή, είτε άρρωστοι, είτε άστεγοι. Αντιπαθεί τα υλικά αγαθά και συντροφεύει τους τολμηρούς, ειλικρινείς και δίκαιους.
Ένα είναι το νόημα και ήταν πάντοτε.
Η Ελευθερία.
