Προ-έρχομαι και προσ-περνάω
Είμαι παντού και αγρυπνώ
Χωρίς ποτέ να κάνω στάσεις,
Ταξιδεύω στο κενό
Δεν έχω ούτε διαστάσεις,
Ούτε βάρος και οστά
Φέρνω από το παρελθόν τα νέα
Για να ρίξεις μια ματιά
Κι οτιδήποτε κι αν βλέπεις
Είναι πια, λίγο ή πολύ, παλιό
Κι εσύ μέσ’ στον ψεύτη χρόνο
Είσαι πια είδωλο θολό
Για μένα χρόνος δεν υπάρχει
Και ποτέ μου δεν γερνώ...
Κι όμως, οι δυο μας είμαστ’ άνθος
Κι ο λογισμός σου, ο νοητός
Συναντιέται, βάθος βάθος
Με το άχρονο το Φως
Σ’ ένα κόσμο χωρίς ύλη,
Σ’ ένα κόσμο Ιδεατό
Που τον λένε οι ανθρώπινοι θρύλλοι,
Αληθινό μας Εαυτό
