Κι αν σκέφτεσαι “φοβάμαι, πεθαίνω” και “συγγνώμη”
Πάει γκρέμισαν της επιστροφής οι δρόμοι
Κανείς πια δεν μπορεί να σε σώσει
Κι είναι ανελέητη για σένα η πτώση
Να η Νέμεσις, να η τιμωρία
Για την ανόητη σου τη μεγαλομανία
Νόμισες πως τον Ήλιο μπορείς να αγγίξεις
Στον Ήλιο, όμως τι σύνορα να ορίσεις;
Από όλους, πιο πολύ αυτός θα σε θρηνήσει
Κι ας σε έκαψε με τη πύρινη του φύση
Εσύ θα πέσεις και θα χαθείς
Εσύ Ήλιε, όμως για πάντα θα θρηνείς
Τις προσπάθειες των ανθρώπων
Που πολεμούν με τόσο κόπο
Λίγο πιο κοντά σου να ρθουν
Μπας και τα μυστικά σου μάθουν
Για τον Ίκαρο
