Για πολλές μέρες ο Ύψης έκλαιγε και καταριόταν την ανοησία του. Όλα φαίνονταν χαμένα. Σκεφτόταν την πόλη του και την ανθρώπινη κοινωνία που τόσο πολύ χλεύαζε και υποτιμούσε. Χωρίς αυτήν όμως, έμοιαζαν όλα κενά και ανούσια. Οι προσπάθειές του να διαφύγει από το δάσος ήταν μάταιες. Δεν είχε ιδέα προς τα που να πάει. Άρχισε να συλλογίζεται για τη φύση των ανθρώπων και των αθανάτων, για την αρετή και την κακία και πολλά άλλα.
Ο Ύψης μπορεί να ήταν αλαζόνας, αλλά ήταν επίσης έξυπνος και ικανός. Δεν θα παραιτούνταν έτσι εύκολα. Έτσι, ύστερα από λίγες μέρες, όταν συνάντησε τον Χείρωνα, του είπε,
“Φαίνεται πως έχω πάρα πολλά να μάθω και μόνο μία ζωή στη διάθεσή μου…θα με δεχτείς ως μαθητή σου;”
Ο Χείρωνας τότε κατάλαβε πως η θεραπεία του νέου είχε αρχίσει.
Με το συνηθισμένο ήρεμο τρόπο του, είπε,
“Μετά χαράς να σε δεχτώ ως μαθητή μου, Ύψη, κορυφαίε τοξότη των ανθρώπων. Ανάμεσα στους ανθρώπους είσαι ο καλύτερος, μα το σύμπαν περιέχει όλα τα πλάσματα. Υπάρχουν ισχυρότερες δυνάμεις από τον άνθρωπο εδώ έξω κι αν αναζητάς τη σοφία, θα τις αναγνωρίσεις. Ζεις ανάμεσα στους όμοιους σου και διψάς να αποδείξεις την αξία σου. Αν ρίξεις όμως μια προσεκτική ματιά στον κόσμο, θα δεις την απεραντοσύνη που σε περιβάλλει και την αρμονία με την οποία είναι μοιρασμένες οι δυνάμεις. Γεννήθηκες άνθρωπος κι αυτό είναι από μόνο του μεγάλη ευθύνη, αφού οι άνθρωποι έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην αρμονία και το χάος εντός τους. Αν θα γίνουν διαμάντια του Κόσμου ή τέρατα. Θα καταλάβεις με τον καιρό πως δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα. Η υπαρξή σου είναι τόσο πολύτιμη όσο και όλες οι άλλες. Ύστερα μη γελιέσαι… Ο Κόσμος αυτός δεν ανήκει σε κανέναν όσο επιδέξιος κι αν είναι. Υπήρχε πριν από σένα και θα συνεχίσει να υπάρχει και αφού εσύ αποχωρήσεις. Η μεγαλομανία είναι η εύκολη λύση και στέκεται εμπόδιο στην εξέλιξή σου. Άπλωσε τα κλαδιά σου ψηλά, αλλά και τις ρίζες σου βαθιά.”
Ο Ύψης, με τον καιρό, έφτασε να θαυμάζει απεριόριστα τον δάσκαλό του και να τον σέβεται. Στο διάστημα που έμεινε μαζί του ανακάλυψε την αγάπη του για τα βότανα και τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Ο Κένταυρος τον δίδαξε πώς να θεραπεύει τους ανθρώπινους πόνους και τις ασθένειες. Οι ικανότητές του άνθισαν κοντά στο μεγάλο δάσκαλο, που τον δίδαξε πάνω από όλα τον αλτρουισμό ως αντίδοτο για την υπεροψία του.
Τα χρόνια πέρασαν και ο νέος έγινε ώριμος πια. Δάσκαλος και μαθητής ήταν αχώριστοι. Ένα βράδυ, σαν όλα τα άλλα, που οι δυο τους απολάμβαναν το νυχτερινό ουρανό κάνοντας άλλη μία φιλοσοφική συζήτηση, ο Κένταυρος έδειξε στον Ύψη ένα μονοπάτι. Ύστερα του είπε, “το μονοπάτι προς την ελευθερία σου είναι πλέον ανοιχτό”.
Ο Ύψης, που είχε σχεδόν ξεχάσει τους ανθρώπους, κοίταξε το μακρύ μονοπάτι που θα τον έβγαζε από το δάσος κι έμεινε για λίγο σιωπηλός. Ύστερα είπε,
“Η ελευθερία ήταν για μένα η συνάντησή μου μαζί σου. Έχω όμως χρέος απέναντι στους ανθρώπους και θα το ξεπληρώσω με χαρά και ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έμαθα κοντά σου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.”
Ύστερα, έτσι απλά, σηκώθηκε και πήρε το μονοπάτι του γυρισμού.
Όταν έφτασε στην πόλη, οι κάτοικοι δεν τον αναγνώρισαν και ούτε καν τον θυμόντουσαν, όλοι εκτός από τους υπηρέτες του. Εκείνοι τον υποδέχτηκαν με θέρμη και τον καλωσόρισαν. Με τον καιρό τα σούσουρα για την ιστορία του διαδόθηκαν, κι έτσι ο Ύψης έγινε ένας ζωντανός θρύλος. Ο αλαζόνας και υπερόπτης νέος, ξανασυστήθηκε στην πόλη του, ως θεραπευτής πλέον και έγινε σύμβολο για τους υπόλοιπους, αλλά και δάσκαλος μεταδίδοντας τις γνώσεις του σχετικά με την ιατρική στους νέους, εξασφαλίζοντας την ευεργεσία που έλαβε ο ίδιος και στις επόμενες γενιές.
Σύμφωνα με το θρύλο, ο Ύψης μακροημέρευσε και έζησε ειρηνικά και ουσιαστικά ανάμεσα στους ανθρώπους. Όταν ήταν πια πολύ γέρος, και οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει, αποφάσισε να φύγει από την πόλη του. Κανείς δεν ξέρει προς τα που πήγε και πώς ήρθε το τέλος για εκείνον. Παρόλα αυτά οι κάτοικοι της πόλεως πιστεύουν πως ο Ύψης επέστρεψε στο Ιερό δάσος για να συναντήσει τον δάσκαλό του, που τόσο πολύ αγάπησε. Κάποιοι μάλιστα λένε, πως ζει ακόμη σε εκείνα τα δάση και πως ο Κένταυρος Χείρωνας, τον έκανε αθάνατο…
