Δεν κατάλαβα ποια στιγμή ακριβώς έγινε της μόδας η αναφορά στο κάρμα και τους νόμους του. Πάντως κάποια στιγμή έμαθα κι εγώ για την ύπαρξή του και τη φιλοσοφία που αντιπροσωπεύει. Το κάρμα φαίνεται να είναι σανσκριτική λέξη που σημαίνει “δράση”. Είναι ένας Νόμος του Σύμπαντος που υποδηλώνει τη σχέση μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος. Δηλαδή είναι ένας Νόμος σαν τον τρίτο του Νεύτωνα, της δράσης-αντίδρασης, που αφορά κυρίως τις πράξεις και τις συνέπειές τους. Συνδέεται δε και με τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του ατόμου, σύμφωνα με το Βουδισμό και τον Ινδουισμό.
Η μοιρολατρική χροιά που υπάρχει στη συμβατική χρήση αυτής της λέξης, νομίζω ότι είναι μια παρανόηση. Κατά τη γνώμη μου, το κάρμα μπορεί να παρομοιαστεί με το άρμα του Ηνίοχου που συναντάμε στο Φαίδρο του Πλάτωνα. Το φτερωτό αυτό άρμα, αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ψυχή η οποία ταξιδεύει στη ζωή. Το οδηγεί ο Ηνίοχος και τα δύο άλογα, το μαύρο και το λευκό.
Ο Ηνίοχος αποτελεί το λογιστικό μέρος της ψυχής με το οποίο σκεφτόμαστε και κρίνουμε.
Το λευκό άλογο είναι το θυμοειδές δηλαδή αυτό που μας οπλίζει με θάρρος, για να ξεπερνούμε τα εμπόδια και να κάνουμε αυτό που επιτάσσει το λογιστικό. Είναι καλοσχηματισμένο,φιλότιμο, συνετό, σεμνό και αγαπάει την αλήθεια. Το μαύρο άλογο αποτελεί την πηγή των επιθυμιών του σώματος όπως η πείνα και η δίψα (επιθυμητικό). Είναι ατίθασο, κουφό και ρέπει στην ύβρη και την αλαζονεία. Ο Σωκράτης στο Φαίδρο περιγράφει πως κάποιοι Ηνίοχοι καταφέρνουν και δαμάζουν τα άλογα, ετσί ώστε να τα οδηγήσουν “ψηλά” και να μπορούν να κοιτάνε την “αλήθεια” ανενόχλητοι. Κάτι τέτοιο κάνουν και οι θεοί, τα άρματα των οποίων σύμφωνα με το Σωκράτη αποτελούνται μόνο από λευκά άλογα. Οι Ηνίοχοι όμως που αδυνατούν να ελέγξουν τα άλογα, δεν προλαβαίνουν ποτέ να κοιτάξουν την αλήθεια γιατί απασχολούνται αιωνίως με τα χαλινάρια.
Αυτό που πρέπει να επιτευχθεί από τον Ηνίοχο και τα δύο άλογα είναι το Μέτρο. Τότε το άρμα κινείται ομαλά και αρμονικά στον ουρανό και ο οδηγός μπορεί να πάρει να μάτια του από τα άλογα και να κοιτάξει τον ορίζοντα. Κοιτάζει πάνω από την φαινομενική αλήθεια και φτάνει σε μία ελεύθερη πνευματική κατάσταση.
Όσο ο άνθρωπος αποτυγχάνει να οδηγήσει το άρμα, τότε είναι δεμένος στον αιώνιο τροχό του απρόσωπου κάρμα και καταδικασμένος σε ατέρμονες ενσαρκώσεις. Το κάρμα λοιπόν σε τελική ανάλυση είναι κάτι που μπορούμε να επηρεάσουμε. Σε κάθε ενσάρκωση ο καθένας έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από την αιώνια επανάληψη και να καταφέρει να ανυψωθεί συνειδησειακά. Αυτό το καταφέρνει κανείς με πολύ κόπο και ηρωισμό μέσα από τα έργα του και τη συμπεριφορά του. Τα μαθήματα που δίνει η ζωή είναι ανεξάντλητα και βαθυστόχαστα για όποιον θέλει πραγματικά να μάθει τον εαυτό του και να οδηγήσει το άρμα του στα αστέρια.
