Και πάνω εκεί που πήρες μία ανάσα από χρόνια πολέμων, εσωτερικών και εξωτερικών, και νόμιζες ότι θα αναπαυθείς… Δεν τελείωσε ακόμη. Δειλά δειλά άρχισες να αποκτάς πίστη στις δυνάμεις σου, και τα τέρατα δεν σε πολυτρομάζουν. Δεν συνάντησες όμως ακόμη, το τέρας των τεράτων. Τη Λερναία Ύδρα της ψυχής σου. Γιατί αυτό το τέρας δεν είναι σαν τα άλλα… Αυτό το τέρας σε εξαντλεί και σε ταπεινώνει. Σπάει πλάκα με το σπαθί και τη γενναιότητά σου. Του κόβεις ένα κεφάλι και βγαίνουν άλλα δύο.
Το μάθημα που παίρνεις από το εν λόγω τέρας, είναι από τα πιο χρήσιμα. Κάποτε αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι η αβυσσαλέα ψυχή σου έχει αναρίθμητα τέρατα και αν νομίζεις ότι τα νίκησες όλα, πολύ σύντομα θα σου ξεπεταχτούν τα διπλάσια. Η ποιότητα που θα πρέπει να αναπτυχθεί είναι εκείνη του ελιγμού. Με την ικανότητα του ελιγμού, δεν χρειάζεται να βρεις λύτρωση στην καταστροφή του εκάστοτε τέρατος, που φαίνεται μάταιη, εφόσον τα τέρατα δεν τελειώνουν, αλλά αρχίζεις και επιστρατεύεις κι άλλες δυνάμεις που κατοικούν μέσα σου.
Η φλόγα που θα καυτηριάσει τις πληγές σου, που λόγω πολλών πραγμάτων κακοφόρμησαν και έγιναν πηγές τεράτων, δεν είναι κάτι στατικό και αδιαπραγμάτευτο, αλλά κάτι δυναμικό και ζωντανό. Η ίδια η δυνατότητα σου να αλλάζεις και να επινοείς λύσεις για τα προβλήματά σου.
Το θέμα είναι ότι σε ότι αντιστέκεσαι, αυτό επιμένει. Αυτό είναι το μάθημα της Λερναίας Ύδρας. Ο Ηρακλής βρήκε τη λύση του και ο καθένας αξίζει να βρει τη δική του.
