Πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου, αλλά και με την αρχαία ελληνική κοσμογονία πως τα πάντα προέρχονται από το χάος. Τι συνέβη όμως μετά; Και γιατί συνέβη;
Στη φύση υπάρχει ένα καθοριστικό δίπολο που αξίζει να εξετάσουμε. Αυτό της τάξης (αρμονίας) και της αταξίας (χάους). Με όρους φυσικής, ο βαθμός αταξίας ενός φυσικού συστήματος, ορίζεται ως εντροπία. Όσο μεγαλώνει η εντροπία, το σύστημα πλησιάζει προς το θερμικό του θάνατο, καθώς δεν υπάρχει πια άλλη ενέργεια για να μετατραπεί σε θερμότητα, και έτσι θα βρεθεί σε πλήρως χαοτική κατάσταση (θερμικός θάνατος). Από την άλλη μεριά, η τάξη ενός συστήματος είναι συνδεδεμένη με τη θερμότητα.
Στην “αρχή”, το Σύμπαν ήταν υπέρπυκνο και υπέρθερμο. Το βέλος του χρόνου, όμως, οδηγεί πάντοτε προς την κατάσταση με τη μεγαλύτερη εντροπία, οπότε η κατάληξη του όμορφου αυτού Κόσμου πιθανότατα θα είναι εκεί όπου ξεκίνησε.
Γιατί όμως ξεκίνησε; Με ποιες διεργασίες και σύμφωνα με ποιο νόμο;
Αυτή η απάντηση δεν είναι ούτε καν κοντά στις επιστημονικές ανακαλύψεις, αλλά εδώ κάνουμε ελεύθερο στοχασμό και όχι επιστήμη.
Η δύναμη της τάξης, που κάνει τα άτομα, τα μόρια, τα σώματα και τους οργανισμούς να υφίστανται και να κινούνται είναι μια ερωτική δύναμη, καθώς σύμφωνα και πάλι με την κοσμογονία ένας από τους πρώτους που μέσα από το χάος ξεπετιέται, είναι ο Έρως. Αυτή η δύναμη, που σε ποιητική απόδοση θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με τον παλμό αυτών των πρωπατορικών “χορδών” είναι κάτι σαν την αρχέγονη βούληση των στοιχείων για επίτευξη της τάξης και της αρμονίας. Φαίνεται όλα να καταλήγουν σε μία μορφή θέλησης και επιθυμίας για αρμονία.
Σε πνευματικό επίπεδο, οι εντροπικές δυνάμεις είναι οι “σκοτεινές” δυνάμεις της καταστροφής και αυτό δεν είναι και πολύ μακριά από την αλήθεια σύμφωνα με όσα αναλύσαμε παραπάνω. Ο Θεός και ο διάβολος, το φως και το σκοτάδι, η αρμονία και το χάος, η θερμότητα και η εντροπία, όλα μιλάνε για τον ίδιο αιώνιο πόλεμο των αντιθέσεων.
Εμάς τους ανθρώπους, μας διακατέχει ο ίδιος εκείνος Έρωτας, προσαρμοσμένος στα μέτρα μας, και μας δίνει την αγάπη για τάξη και καλαισθησία καθώς και τη μόνιμη έλξη μας προς το τέλειο (Θείο). Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι μία σκηνή εκείνου του ατέρμονου αιώνιου πολέμου, που από τη μία μεγαλουργεί και αγγίζει την αρμονία που τόσο λαχταρά με τον έρωτά του για τελειότητα κι από την άλλη γκρεμίζει και διαλύει το διαφορετικό από έναν επίσης αρχέγονο φόβο για το άγνωστο.
